Μάθαμε να περπατάμε στο σκοτάδι
μεταφράζοντας τη σιωπή
με τη διαύγεια ενός τυφλού.
Μέσα απο άνυδρα φιλιά
μαρκαρισμένες αγκαλιές
άσηπτα στίγματα
σχολαστικά σκαλισμένα
στα χέρια της μοίρας.
Ποτέ όμως δεν μάθαμε αν ήταν σκληρότητα
ή φόβος που έβλαψε τους σταθμούς απουσίας.
Ανακαλύψαμε πολλές αλήθειες
χτυπώντας τις πύλες της αβεβαιότητας
με άδειες ψυχές
αποπλανώντας το σώμα της μοναξιάς
και την αορατότητα της ύπαρξης.
Ξανά και ξανά η Ελπίδα μας
ως χρονοβόρα θλίψη
όπου το πάθος είναι σύντομο πράγμα
μεταμφιεσμένο σε αιωνιότητα.
Προσπαθήσαμε να αρπάξουμε
το τραγούδι των πουλιών.
και το γυμνό ήχο των κλαδιών,
να ακούμε ιστορίες για τον άνεμο που περνάει
εκείνη την σιωπή που διασχίζει τη γέφυρα.
Δεν θα μάθω ποτέ.
δεν θα μάθεις ποτέ…
Copyright ® Evaggelos Iliopoulos
All Rights Reserved