(Αφαιρετική Αφοριστική Ποιητική Ακολουθία).

Ο λόγος μένει μισοάνοιχτος την ημέρα
επειδή ο κόσμος δεν είναι πλέον ο ίδιος,
κάνει μια μακρινή σιωπή
πίσω από το παράθυρο.
Και όλοι μας ψάχνουμε για την άλλη ακτή
που δεν θα πατήσουμε ποτέ.
Και μέσα στη σιωπή η φωνή
στην άκρη του γκρεμού αναζητά
το δρόμο της επιστροφής
μεταξύ του κάθετου λαβύρινθου
της μνήμης
και του κυκλικού χορού της λήθης.
Εκεί που η ανυπόφορη αυτοκρατορία της νύχτας μόλις
ενσταλάσεται στο ευκαιριακό ναυάγιο
όπου το σύμπαν ζωντανεύει.
Εκεί που το γυμνό θάρρος
ψάχνει το γυμνό σώμα
να κάνει τα άδηλα και τα κρύφια
φανερά.
Κάτω από το καμένο δέρμα
τα υπόγεια ύδατα της επιθυμίας,
ο χρόνος φτάνει στην κατηγορία ενός απαθή
και απόρθητου θεού
που μας διαβρώνει σιγά-σιγά
και μας αναγκάζει να αναλογιστούμε το θάνατο.
Ένα χάδι,
μια ελαφριά εμφάνιση, μια λέξη.
Μια απλή χειρονομία.
Δεν μπορώ να βρω τίποτα.
Σκύβω πάνω από το φύλλο
η απογοήτευση
ότι η νύχτα με καλωσορίζει στην αγκαλιά της.