ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Σε στιγμές σαν αυτές Κοιτάζω με δέος Αυτή η χρονική απόκλιση Γεμάτη αναμνήσεις απο χρώματα μώβ και κυανό λευκό Σαν παλιές ξεχασμένες φωτογραφίες. Να θυμάσαι τώρα Χωρίς σώμα και χωρίς μυρωδιά Αλλά μόνο να μοιάζουν με φαντάσματα. Να καταλαμβάνουν μια

Νωθρές παράκαιρες υπάρξεις προσπαθούν να ξεγελάσουν την τρεμάμενη δοσοληψία και απλά ζητιανεύουν μια υπόσχεση. Υπάρξεις που ενσαρκώνουν μέσα τους βουβά σιωπηλά ενα τελματικό σπαραγμό ψυχής την μοναξιά της θυσίας, του φθόνου και της ικεσίας. Υπάρξεις που μπαίνουν στην σφαίρα του

Ασθματικές ανάσεςσπάνε τις ώρες της ανίαςΑξημέρωτα ακόμαμέσα απο τσαλακωμένα σεντόνιακαι πληρωμένους έρωτες.Αντοχές ληγμένων στοχασμώνκαι η ζωή τελειώνει άγαρμπαπάνω σε ξινισμένα ιδρωτοροούντα σώματαΗ σκέψη περνάει απο τα μέρη της καρδιάςανθίζει παγωνιέςκαι εμείς εκεί παράκαιρα και μόνοινα ορίζουμετην αφύπνιση στου κόσμου το ρολόι… Cοpyright ®

Your heart beats fast, this love will kill usAs deep as you, in deep blue skyAs deep as you, in deep blue nightThe night has suddenly become deep tooCan’t hold my breathfor longBaby blueHas the light gone outYour eyes are deeper than the oceansTell me love, is there

Lost in the skyClouds roll byand I roll with themArrows flySeas increaseand then fall again This world is spinning around meThis world is spinning without meEvery day send future to pastEvery breath leaves me one lessto my last bye. Dust

Would you like to sit and talk to me about the way things change so suddenly when your senses come and the feeling goes? can you remember feeling much too close? Stop your hands from shaking. Look at me. Are

An Angel’s kiss now fallenDescending scarlet cuts the skyFaded names left on the wallRemembered is the sacrifice butNo track of blood still flowingWho were the leaders?what controlled the Killing Handthat caused this mouthing? Crossing over…in eternity Lowered deep into the

For the first time in a long time …everything was right in my world… I can remember Not even once did we hear the siren song What kind of imagination Asleep in some lyrical coma Who’s vain futile memory Could

Πονάει αυτή η μεγάλη μοναξιά,πονάει και με τρυπά,γιατί στην ομορφιά της υπάρχει και ο θάνατος.Και σε αυτή την αμείλικτη πορεία του κόσμου χάνουμε τον εαυτό μας,και ήδη πεθαίνουμε,και δεν καταλαβαίνουμε …και δεν είμαστε,απλά ο άνεμος,μόνο ο μουσικός ήχος των επιβατώνπου

Τη νύχτα που αναγκάστηκα να φύγω ανάμεσα σε αστέρια κλειδωμένα σε απλησίαστους χώρους διαμορφωμένους απο παλιά στιγμιότυπα και κλισέ εκτέθηκα στην κλήση του χαμένου μου Ουρανού. Η Ζωή μου πέρασε η άμμος στην κλεψύδρα μου τελειώνει και οι ώρες μου