ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Περπατώ πάνω σε χαλάσματα και θραύσματα των απογοητεύσεών μου. Για ενα παρελθόν που δεν θυμάμαι. Που θέλω να θάψω τα σώματα των σκοτεινών μου ημερών εκεί που περιπλανιέμαι στον αιώνιο αναστεναγμό της νύχτας. Σιμά μου βρίσκεται το Πάνθεον των νεκρών

Ήμουν στην Αίθουσα του Πνεύματός Μου Ακούστε τη μουσική της ψυχής μου Είδα τα κενά της καρδιάς μου Και είπια τα δάκρυα των πόνων μου Στάθηκα στη σκιά της ζωής μου Μέσα στα τείχη του φόβου μου Βλέπω τη σκιά

Υπάρχουν στιγμές Που μετασχηματίζεται η μνήμη σε ένα αχνό φως στη μέση τόσο πολλή σκιά …, στο πουθενά. Τα θλιβερά μου μάτια επειδή σας λείπουν, ξηρό δέρμα χωρίς την αφή σας. Διψασμένο στόμα χωρίς τα φιλιά σας τα κενά χέρια

Η ζωήαντανακλά την ταλαιπωρίαπεριμένει τον έλεγχο.Απόκρυφες αυταπάτες,Παραδώστε όλες τιςΣκέψεις τωνΑνεξάρτητωνΣυνειδητών.Πηκτινικές πήξειςΧειρουργική ώρακαι σωματικές αισθήσεις.Μια απώλεια χρόνου στηναπομνημονευτική απομόνωση,αλλάζοντας την άσωτη και τηγνωστική δυσαρέσκεια.Αναγκασμένες στο μυαλό,εμφυτευμένες αντιδράσειςΚατεύθυνση του σώματοςσε παραλυτική αδελφότηταΑυτο-υπνωτικές δόσεις τηςεξαγριωμένης ψύχωσηςΑφέθηκανσε κατάστασηπλήρους κατοχήςπυρκαγιές των τελικώνμαζών πολέμων που καίγονται,τώρα

Μακρινές ηχώμου στοιχειώνουντην ψυχήόπως ο άνεμοςσε αταξίαχαλαράαπό τους δεσμούςτων καταιγίδωνστη θάλασσα. Στην απεραντοσύνητου ορίζονταη φωνή μουχαλαρώνειστο καταφύγιοτης σιωπής.Την κρατάει σιωπηλάμακριά απο σκοτεινές φήμεςμη διαυρωμένεςστη διαφάνεια του φωτός. Μακριά από αυτά τα μονοπάτιατο κέντημα και την αθωότητα του ήλιουαπό λουλούδια και

Σώμα ρηχό κενό δοχείο μιας άτυχης ειμαρμένης μοίρας ρημαγμένο που ταξιδεύει τους καημούς σε απόμερους αρσανάδες και κρυφά αραξοβόλια. Απελπισμένα χρόνια γυμνά δίχως χθές καί σήμερα και ενα αύριο θολωμένο απο την άχλη της χασούρας της μνήμης. Χέρσα γή πέρα

Όταν εμφανιστεί η νύχτα. πάντα την συνοδεύει το φεγγάρι Φέρνει φαντασιώσεις, λυρικά όνειρα Και αλλοτριωμένες ψευδαισθήσεις πάνω από ενα ουρανό μποέμ … Μερικές φορές το φεγγάρι έρχεται γυμνό, με ενα τριαντάφυλλο στα μαλλιά του και καρμίνη στα χείλη … Έχει

Λήθαργος από κουραστική ομίχλη και ζοφερό σκότος πάνω από τον ουρανό σου Τα αστέρια εκεί πέθαναν τυφλά στα ονειρά σου. Και εν τω μεταξύ … Σιωπή. Σιωπή που αντί για ηρεμία ψυχής Με σπάει και με κάνει να αισθάνομαι περισσότερο

My body is stretched out in the sand Looking for the heat of the earth She wants to melt in a hug with her. Shadows fall Covering them always Like stroking the lover Soft and sweet Shadows are falling Cover

Η καρδιά μιας βαθιάς θάλασσας με πλημμυρίζει . Η σκέψη των πονεμένων μνημώνκαι της νοσταλγίας με γεμίζει . Τα μάτια μου υγραίνονται με ορίζοντες και φεγγάρια. Τα χείλη μου είναι γλυκιά με φιλιά που φέρνει ο άνεμος. Οι ματιές φαίνονται σαν χαμένα χελιδόνια. Οι αιχμές της ψυχής μου κάμπτονται όταν η