ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η ψυχή μας τρυπημένη απο στεναγμούς και το πάθος της αρτηριακής μελαγχολίας. Η κλινική δυστυχία διαλύει την στοχαστική ύλη μέσα απο τα μεγάλα ποτήρια των ψεμάτων. Είμαστε κενοί αλαλλάζοντες κώδωνες μέσα σε εναν κόσμο που κοιμάται… Μια παράξενη απώλεια μας

Λέξεις ανάμεσα σε κωδικοποιημένα φύλλα. Αναστεναγμοί, αναφλέξεις πνεύματος εκρήξεις στην απόψυξη της νύχτας. Γλυκά όνειρα ήδη απομακρυσμένα εκεί που η μονοτονία βρυχάται και η πείνα πονάει απο την περιπλάνηση ανάμεσα στην μελαγχολία και στα ταραγμένα αποθέματα της ψυχής. Φωνή χιλίων

Η νύχτα πέφτει σε απόμακρες γωνίες. Πάνω από τα μικρά άδεια αστέρια φωτίζοντας τους ανέμους της ψυχής. Πέρα από το πέπλο της βροχής ξαφνικά ασαφείς σκιές ψάχνουν την μυστικότητα της κραυγής. Με προσοχή, ψάχνουν για λέξεις που έχουν πέσει στην

Εσύ… Κρατάς τον καρδιακό παλμό στην ουσία σου και αφήνεις να ρέει μέσα από τα χείλη μου το άπειρο νέκταρ της ζωής, ανεξάντλητη πηγή ποταμών που ταξιδεύουν με ανυπομονησία στον κόσμο. Στην υποσχεμένη Εδέμ της μήτρας σου μητρικός δείκτης που

Είστε ο τυφώνας. Εγώ η απαλή και σταθερή αύρα. oi σταγόνες βροχής στον καταρράκτη. Είμαστε σαν τα κύματα που ο αφρός τους κοιμάται στην ακτή. Η κυριαρχία της θάλασσας που διασπά την οργή της πάνω στους βράχους. Τα φιλιά σας

Η νύχτα έχει κλείσει τις πόρτες της με τη μανία μιας γροθιάς Οι νυχτερίδες πλέκονται με τη μυρωδιά της μουχλας του αέρα Στην ακτή τα κύματα ανακατεύονται με σταγόνες της λαχτάρας και ο πόνος οδηγεί τα συναισθήματά μου πνιγμένα πάνω

Έχω περπατήσει το μονοπάτι της ζωής, είδα τον ήλιο να ανατέλει στις φαιδρυάδες πέτρες άκουσα χρησμούς και απολλώνειους διθυράμβους. Περπάτησα αυτό το ανήλιαγο μονοπάτι της ζωής μεταξύ σκύλας και χαρυβδης Έψαξα το πεπρωμένο μου Ποτέ δεν απέφυγα τις μάχες, Παρουσίασα

Περνώντας τον ορίζοντα,η σιωπή αυτούπου δεν μιλήσε χάνεται,οι λέξεις που κλείνουν και εκείνα που είπανκαι κανείς δεν άκουσε … Περνώντας τον ορίζοντα,Υπάρχει το μονοπάτι που δεν περπατήσαμε ποτέ,και αυτά που αφήσαμε για πάντα … Περνώντας τον ορίζοντα,υπάρχουν γέλια και ευτυχισμένες στιγμές,τα δάκρυα που

Κάθε λέξη φέρνει μαζί της Μια προσωρινή αφή Λίγο ανήσυχο φως που βαδίζει αήττητο και παρασύρεται απο τις μελωδίες του ανέμου. Μικρές αναπνοές. Μικρές σημειώσεις. Γυμνή καρδιά Περιστρέφετε όπως ένα πλοίο βυθίζοντας τα νοήματα στην παχιά ομίχλη.. Copyright ® Vaggelis

Ο σπόρος πάντα βλασταίνει … Πέρα από τον λήθαργο και Από τις ομίχλες. Απορρέει απελευθερωμένος και με τα ασημένια του φτερά, αισθάνεται το υγρό χώμα που είναι φυτευμένος εκεί που δονείται, η ροή του Σϋμπαντος. Από εκείνο το άπειρο μέρος