ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η ζωή μας είναι μια ρώσικη ρουλέταενα ρεβόλβερ με μια σφαίρα στην θαλάμη του.Η γλυκιά και πικρή γεύση της αγάπηςΛέξεις διαφυγήςαποστειρωμένες συνειδήσειςΣτιγμές παραλογισμώνΚάθε αυγή μας εκθέτει σε άπειρους κινδύνους.Όλα μεταξύ μας είναι κενά.Είμαστε κουρασμένοι και λυπημένοιαπο αυτή τη σιτόβρωτη Ανοιξη

Το πνεύμα της θλίψηςδεν κοιμάταιδεν ονειρεύεταικοιτάει απλανέςτον ήλιο πάνω στηνμουντή γκρίζαθάλασσακαι καταβυθίζεταισε μια πολυετήαγρυπνίατιμωρίακαταδίκη.Στην ίριδα της κάθεαυγήςπερα απο το ασημένιοφεγγάριεκειτρεμοπαίζουντα βλέφαρά τηςσπασμένα απο τοφώςτου τυφλού τηςπεπρωμένου. Copyright ® Evaggelos IliopoulosAll Rights Reserved

Ημέρες της σκιάς, των σκοτεινών ονειρώξεων κοιμίζοντας τον νου σε πονηρό λήθαργο. Νύχτες της αϋπνίας, της στοχαστικής. Ώρες που έχουν περάσει, Χωρίς να τις έχουμε ζήσει. Ισχνές απεικονισεις ζοφερού παρελθόντος. Ληγμένα όνειρα και απαντήσεις που δεν αποδώθηκαν στον αναμενόμενο χρόνο.

Ο ενικός σε δύο πρόσωπα και ο πληθυντικός σε ένα χωρίς εγωτικές συντακτικές παρεκκλίσεις. Επενδύομαι στο εσένα προς αφαίρεση του εμένα Κρίνομαι στο φόβο σου Αφήνομαι να κλέβομαι εκεί που συναντιέμαι. Η συνισταμένη υπόκαυστη σιωπή έδωσε το πυρίμαχο τέλος. Αυτή

Ειμαστε ταξιδιώτες,της ίδιας διαδρομής.Παρατηρητέςτων ίδιων σημείων.Χρώματα και σκιέςόλα εκεί, ανέπαφα.Και όμως κουβαλάμετην συνοχή τοιυ“είναι” μαςεξακολουθώνταςνα δηλώνουμετις συνεχείς επαναλήψειςτου άκεντρουκενού μας. Copyright ® Evaggelos IliopoulosAll Rights Reserved

Στις μέρες που γεμίζουν αυτή την εκβολή προς το άγνωστο, ούτε οι θάλαμοι των ανέμων, ούτε οι θάλασσες, ούτε ο ήλιος ουρλιάζει. Οι υποχρεώσεις είναι σαν κλέφτες που κλέβουν τους πιο πολύτιμους στίχους και αυτός ο άπειρος μανιακός εαυτός μου

Ωρες κάθαρσης που η ψυχή μεταλαμβάνει απο το πορφυρό δισκοπότηρο της αθανασίας. Μονοτονικές ώρες πηγή των παλιρροιακών ονείρων Τα σύννεφα κοιμούνται, Ο άνεμος παραπλανά και μετακινούμενος ριγδιεί τις λυχνίες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ωρες της πληρότητας εκεί δρασκελώ ψάχνοντας

Στοιχειωμένες βραδιές δεσμεύουν τα όνειρά μου χωρίς να τα αφήσουν να φύγουν. Εκει στη γη του πουθενά στη χωρα του Αχωρητου περα απο το νοητό διάσελο του κόσμου. Εκει που τα μάτια και το χαμόγελο ξεθωριάζουν. Εκει ξεπλένω τα δάκρυα

Χαραγμένες απο το τιποτα στο τιποτα χαμένες εκει στις νευρικες απολήξεις του νου. Μνήμες ταλαιπωρημένες τραγωδίες των όξινων ανατολών που επιλύθηκαν μεταξύ των απολύσεων από την πλήξη του εαυτού μας. Μνήμες εκεί που η ψυχή τερματίζει και μεθάει με την

Τα χρόνια περνούν γρηγορα ο άνεμος στο πρόσωπο πάντα αφήνει ίχνη απο σιωπές και αναμονές. Ο θόρυβος του ανέμου έρχεται χωρίς φωνή, η σιωπή απορροφά μια μοναξιά σιγά σιγά θολώνει το γυαλί της ομίχλης της μνήμης του Χθές. Αγνωστες συντεταγμένες