ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πονάει αυτή η μεγάλη μοναξιά,πονάει και με τρυπά,γιατί στην ομορφιά της υπάρχει και ο θάνατος.Και σε αυτή την αμείλικτη πορεία του κόσμου χάνουμε τον εαυτό μας,και ήδη πεθαίνουμε,και δεν καταλαβαίνουμε …και δεν είμαστε,απλά ο άνεμος,μόνο ο μουσικός ήχος των επιβατώνπου

Τη νύχτα που αναγκάστηκα να φύγω ανάμεσα σε αστέρια κλειδωμένα σε απλησίαστους χώρους διαμορφωμένους απο παλιά στιγμιότυπα και κλισέ εκτέθηκα στην κλήση του χαμένου μου Ουρανού. Η Ζωή μου πέρασε η άμμος στην κλεψύδρα μου τελειώνει και οι ώρες μου

Με σπαραγμό ψυχής χαρτογράφησα το γέλιο σου.. Στέκεις εκεί σιμά μου βουβή, ανάερη, σιωπηλή. Πέρασα μέσα απο τα μάτια σου πολλούς παγωμένους παραλλήλους. Ενσαρκώνεις την μοναξιά της θυσίας, του φθόνου, της ικεσίας. Είσαι εκεί απρόσιτη ανάμεσα στις μοσχοβολιές της Ανοιξης.

Ζοφερή και θολή η εικόνα σου ο κίνδυνος είναι φανερός ψευδής και οι ουσιαστικοί εχθροί είναι παντού και πουθενά . Οι λέξεις, τα λόγια μου κολλημένα πάνω στο χαρτί παγωμένα στις σελίδες μελάνης σπαταλώντας και μαραζώνοντας περιμένοντας τη ζωή να

Λοιπόν βιάσου,συμπορεύσου μαζί μουΚαι μάθε τα τραγούδια που οι εραστές τραγουδούνΌταν πιστεύουνΘα χορέψουμε κατά μήκος της άκρης του ποταμούΑπλά χέρι με χέρι κατά μήκος της ακτής του σεληνόφωτοςΤα μεσάνυχτα κλαίνεΛοιπόν,ήρθα μονάχα για να διώξω την μελαγχολία.Για λίγο Όπως ακριβώς ένα

Γίναμε σκλάβοι εξωπραγματικών επιθυμιών. Υποταγμένοι στην θέληση της εμμηνόρροιας σάρκας Αναζητάμε τη μοίρα μας, ενώ αυτή κρύβεται πίσω από το μυαλό μας. Μείναμε μόνοι και καταδικασμένοι σε αυτόν τον περίεργο κόσμο Σε αγωνία, αιώνια. Παγιδευμένοι σε ένα σώμα με μια

Ένα φιλί για να ψάξετε για την ψυχή σας, να αγγίξετε το στόμα σας και να παραμείνετε σε αυτό μέχρι να μην νιώσετε πια την αναπνοή σας. Ένα φιλί για να θυμάστε τις ημέρες της απουσίας σας, έχοντας τη γεύση

Η νύχτα, με το ίχνος του μαύρου μανδύα της απλώνεται κατά μήκος των όχθων των ποταμών, αγκαλιάζοντας την αδρανή γη, βρεγμένη με βροχή. Το όνειρό μας έπεσε, οδηγούμενο από τον ορμητικό αέρα που φυσάει, τα βότσαλα, τα κλαδιά των συρρικνωμένων

Οι συγκεντρωτικές στροφές σε έναν καθρέφτη νερού συλλέγουν δάκρυα από τον ουρανό αφήνουν τα γκρίζα σύννεφα να κυνηγηθούν από τον άνεμο. Περπατώντας ανάμεσα στα δωμάτια της καρδιάς, ανάμεσα σε λάμψεις φωτός, παραμένοντας ακίνητοι χωρίς τη σκιά μιας επιθυμίας, βυθίζομεθα στη

Δεν βρίσκω φως μεταξύ της νύχτας και της θύελλας. Η σκέψη είναι συντριπτική του προσώπου σου. Η ζωή περνά απο μπροστά μου σαν κινηματογραφικό καρρέ Και αν αυτή η ζωή είναι τόσο αδαή το ρολόι πηγαίνει πολύ γρήγορα και δεν