ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το φως αναζητά τις σκιές του σκότους που αντικαθιστούντη ζωή μου. Aυτή η μάζα της σπασμένης ψυχής μου κυριαρχείται απο έντονοπόνο. Αυτή η υπέρβαση του μυαλού μου σε άλλες σφαίρεςστις σφαίρες της συμπτωματικής απάθειας.Στις σφαίρες της ατελείωτηςκαι αδίστακτης αντίρρησηςτης συμπόνιας ή του οίκτου.Εκεί είναι θαμμένοι οι ρόλοιτης

Θα σε πάρω μαζί μουΣτον ουρανό μουΣτην αναπνοή μουΣτο σημερινό μουΣτο αύριο μου…Μέσα στο παραλήρημα της νύχταςστις γεύσεις του ονείρουΣτο φεγγαρόφωτο.σε μια απέραντη ταλαντευσηΜπες στον κόσμο του τίποτα. Και αν νιώθεις τώρατη μουσική των αστεριών,Χόρεψε με τον άνεμοΠοτέ μην σταματάς.

Ήταν μια ακολουθία λέξεων Μέσα από τις πεζοπορικές άμμους Με όνειρα από πυρίτιοκαι αποτυχημένες εξεγέρσεις του νού.Πόσο ψηλά Ήταν η παλίρροια Την ώρα που γλίστρησα Στο δρόμο για τηνΕπιστροφή. Ιχνηλάτισα ανήλιαγα μονοπάτιαπυρώθηκα απο ηλιοβασιλέματατης ψυχής σου.Βιτρώ κομμάτιασπασμένη η ψυχή σου Είμαι ακόμα εδώΠερπατώ αυτές τις γκρίζες κρυες αίθουσεςτης αναμονής με ταψυχρόλευκα φώτακαι

Ηχώενός σπασμένου γυαλιούατελείωτο ταξίδισε μια διακεκομμένη διαδρομήΠαγιδευμένοισε κρυμμένες σπηλιέςμε μπλε ηλιοβασιλέματακαι μωβ κύματαΚαθρέφτηςενός ξεχασμένου προσώπουο κόσμος θα είναι πάνταένα μοναχικό μέροςΘρυμματισμέναοράματακαιτραγούδιατου χθές…

Εάν τα φύλλα μπορούν να μιλήσουν πριν πέσουν στο έδαφοςνεκρά πάνω στην υγρή γήμπορούσαν νατραγουδήσουνγια τα φιλιάπου δεν άγγιξαν χείληγια αγάπες που δεν είπαντο αντίογια τις αλήθειες πουδεν ειπώθηκαν ποτέ.Για τις ελπίδες και τα όνειρα των άφωνων ευχών σου. Απλά περίμενε το

Η μέρα τρέχει, ξυπόλητη, αποφασιστική, καταπατώντας τους ανθρώπουςκαι τις επιθυμίες, τις λύπες και τις άχρηστες νίκες. Το αντιμετωπίζω όσο μπορώαλλά παραμένω φυλακισμένος ανάμεσα στα εργαλεία του ηλιοβασιλέματος. Χάνομαι, αλλά καιγεννιέμαι ξανά, σαν ένα λυπημένο δάκρυ.Στη ροή της ύπαρξης, κάθε βράδυ δημιουργεί την ημέρα, τίποτα δεν σταματά και η ζωή συνεχίζεται όπου κι

Και θα πάω σε μια μέρα θερμού φθινοπωρινού ήλιου, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου θερμή φωτιά και φως που θερμαίνει τις καρδιές εκείνων που παραμένουν. Και θα πάω σε μια μέρα δροσερής βροχής το καλοκαίρι ανάμεσα σε δάκρυα χαράς και ποτέ πόνο. Θα είμαι ένα μήνυμα αγάπης γραμμένο

Σαν μικρές πυγολαμπίδεςοι φλογες της συνειδησής μουλυχνίζουν αμαρτίεςανομολόγητες πεθυμιέςμε ανέσπερη ελπίδαξαγρυπνούν οι προσδοκίες. Ζεστές πνοέςανάσες φλογισμένεςπάνω σε ερωτκούςβωμούς γίνονταιθυσία. Τα όνειρα πισθάγκωναδεμέναθα λύσουν του κάβουςκαι θα παραδοθούν στα αφρισμένακύματα της αγάπης. Copyright ® Vaggelis IliopoulosAll Rights Reserved

Τα βήματά σου ακολουθώ ανάμεσα στους κάβους της σιωπής. Μέσα απο το πυρακτωμένο σου όνειρο λύνω τον γόρδιο δεσμό απο τα σχοινιά των δισταγμών. Σ’ακολουθώ καταμεσής τ’ουρανού εκεί που σμίγουν οι αστραπές με τις νεφέλες. Μέσα απο τις λυπημένες ώρες

Μοναχικός γυρνά ξανά ο διάβάτηςκιρτή φιγούραστ αμπέχονο της μοναξιάς τουτυλιγμένος.Αχνη λευκήστα πόδια του η λήθηκαι στην ψυχή τουτ’ονειρο χτυπάει στ αφρισμένου κύματοςτην δίνη.Ακροβατεί ανάμεσασε γή και ουρανόκαι λυτρωμένοςμας καλέιστ’ονείρου τουτην άκρη. Copyright ® Vaggelis IliopoulosAll Rights Reserved