ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Περιαγωγή στις γωνίες των οριζόντων όπου η νύχτα είναι η σιωπή. Η μνήμη διαχέει τις λαχτάρες λέξεων που διαπερνούν στίχους εκεί όπου το κενό μεταδίδει τη ζωντανή μνήμη των αποτυπώσεών μου, ανάμεσα στα πιο διακριτά μυστικά των ουρανών αυτών που

Ακούστε τον άνεμο να τραγουδάει στους ορίζοντες της βροχής και χαθείτε μετά από τα συναισθήματα που διαδίδουν την κάθαρση που ρίχνει το κενό στις αιωνιότητες που χωρίζουν τους κόσμους στις πλαγιές του Κόσμου.Σε περιστροφή των αρμονιών στο τραγούδι των αγωνιών, η βροχή σβήνει καταλήγοντας στην εξουδετέρωσητων ανόητων εικασιών των ανούσιων

Αίσθημα μοναξιά και νοσταλγία ανάμεσα σε δέντρα και αστέρια όπου τα φιλιά μοιράστηκαν με καρδιές παγιδευμένες και ψυχές ερειπωμένες. Απλά γνωρίζω ότι η μοίρα που γράφεται με αφηρημένα πηκτά πεθαίνει αργά … ούτε αύριο θα μας σώσει από τη λήθη

Όταν η ομίχλη εξαπλώνεται εκεί όπου παρατηρείται η απουσία εκεί μοιράζεται μόνο η σιωπή. ως μια θλιβερή σκιά για το μοίρασμα της αγάπης. Ενώ η ζωή ανθίζει ανάμεσα στα άγνωστα του βυθισμένου σκοταδιού που ρίχνει το παρελθόν τους στην άβυσσο

Στις όχθες της νοσταλγίας, όπου δεν υπήρχαν όρια, η μελαγχολία εξατμίζεται με το παρατεταμένο κενό της Ένας χάλκινος τρόμος στα κανάλια της ψυχής, όπου η συγκίνηση του ανθρώπου ξεκινάει με απίστευτη έκπληξη. Μια εξέγερση χρωμάτων αρωμάτων και ορμονών εκχύεται απο

Στην άκρη των ονείρων μου το χαμόγελο χύνεται οι υποσχέσεις εξαφανίζονται και πίσω από τον γκρίζο ουρανό μόνο βρέχει στάχτη. Οτι δηλεί η μέρατο γιόμα και η νύχτα τα αναιρεί,αφήνοντας τα μάτια της ψυχήςμες στο απέραντο αυτό κενό.να πλανώνται στην νοσταλγία.Μεταξύ των χαμένων λέξεωνκαι μιας

Η αγάπη σου ξεπερνάει το ιριδίζων ηλιοβασίλεμα Πλανάται σαγηνευτική και αινιγματική μέσω των ωκεανών του κορμιού σου. Εκεί, οι σιωπές σιωπούν για να θαυμάσουν ένα μείγμα χρωμάτων που έχει παραδοθεί στα όνειρα.

Οι λέξεις βγήκαν τόσο γαλήνιες Τα χείλη έφεραν όσα υπήρχαν ήδη στην αφαίρεση. Ένα απλό όνειρο, και το πάθος άρχισε. Τότε πρόσωπο και χέρι: Μοναδικότητα και χάδι εξάλειψε τα εμπόδια του παρελθόντος. Στο αφηρημένο όνειρο, η ύπαρξη μιας αγάπης έγινε

Αντηχήσεις και παροχυμένες ηχώ απο κλαγγές όπλων που δεν εκπυρσοκρότησαν ποτέ. Αντηχήσεις απο σμήνος πουλιών που δεν πέταξαν ποτέ. Αντηχήσεις απο φωνές παιδιών που δεν πρόλαβαν να μιλήσουν. Αντηχήσεις απο θορυβώδεις ήχους που κηλιδώνουν την ηχηρότητα, σηματοδοτώντας νέα ύπαρξη. Η

Μόνο εσύ ξέρεις πώς να περάσεις τις σιωπές μου. Και άφησα το πέπλο των λυπημένων ματιών μου να γίνουν μάτια με αγάπη και τρυφερότητα στους ανθρώπους. Οταν έφυγες και χάθηκες μεσ την βροχή με άφησες με τον εκκωφαντικό θόρυβο του