ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Υπάρχουν ασεβείς καιροίεκεί στα μονοπάτια της λήθηςσε αυτή τη ντροπαλή γωνία της νοσταλγίαςμακριά από την εκταφή των αναμνήσεων.Εκεί που οι σκιέςαποκρυπτογραφούν τη νύχταστις ρωγμές του χρόνουτου παθιασμένου θρήνου των αναστεναγμων.Εκεί κουρασμένες ψυχέςπεριηγούνται τα πλευρικά προάστια της κούρασηςστην αλυκή των αγρυπνιών.Εκεί

Σκοτεινή σονάταεκεί που ο χρόνος πιέζεικαι ο θάνατος συνωμοτικόςεκεί που μια ανίατη ειρωνείαμε άσαρκη ψευδαίσθησηφθείρει την ψυχήστιγμές δευτερολέπτωντην ζωή μας στιγματίζουν.Λευκοί τοίχοι με μαύρα στίγματαήχοι σε πλάγιο τόνοξέπνοες τριγυρνάνε οι σκιέςαποστρέφοντας είδωλα σε μαύρες κραυγέςεπιβεβαιώνοντας την ανυπαρξία μας στο άπειρο…

Εκεί σταστα γκρέμια της ψυχής μουεκεί που οι μνήμες αντιστέκονταιστο ακαταμάχητο πεπρωμένοτης ασφυξίας και της δίψας.Εκεί που η αβεβαιότητα ακυρώνειτην κατάδυση της ελπίδας.Εκεί στη νύχτα των σκιώντων συναισθηματικών ακολουθιών μουο κουρασμένος ίλιγγοςτης θέλησης κολυμπάει μόνος τουμεταξύ των ονείρωνκαι των αντικατοπτρισμώνμε

Η επιθυμία είναι επιβάτης.Eνα θραύσμα χωρίς ενδοιασμούς ή λογικήμια αιωνιότητα δευτερολέπτωνένα ακατέργαστο πρόσχημαοδηγώντας μας στο τίποτα και στη λήθη.Ανάμεσα στα λάθη της ψυχήςανιχνεύει αποσιωπητικάμε αργή διέλευσηπαρορμήσεις, παραληρήματασαν μια ανάσα που φυσάει από την ψυχή.Αποτυπώματα άνυδρων χαδιώνμεταξύ του Τώρα και του

Μάθαμε να περπατάμε στο σκοτάδιμεταφράζοντας τη σιωπήμε τη διαύγεια ενός τυφλού.Μέσα απο άνυδρα φιλιάμαρκαρισμένες αγκαλιέςάσηπτα στίγματασχολαστικά σκαλισμέναστα χέρια της μοίρας.Ποτέ όμως δεν μάθαμε αν ήταν σκληρότηταή φόβος που έβλαψε τους σταθμούς απουσίας.Ανακαλύψαμε πολλές αλήθειεςχτυπώντας τις πύλες της αβεβαιότηταςμε άδειες ψυχέςαποπλανώντας

Τις ώρες της μοναξιάς μουαναπνέω ένα στεναγμό αγάπηςκαι θυμάμαι νοσταλγικάτην αποστειρωμένη απόλαυση της στιγμήςεκεί που παρατείνω το όνειροπρος τον αέρα τη νύχτα.Χωρίς ορίζοντα,τα μάτια γίνονται σκληράόπως ο παγωμένος άνεμοςκαι στον ήρεμο ουρανό μουμια θάλασσα ψευδαισθήσεων μεγαλώνειμε το μαγευτικό μπλε κοβάλτιοπου

Άτακτες συμβάσειςκαι μια διαστρεβλωμένη οργήριζοσπαστική που ξεπερνάτις απρόσωπες μου απειθαρχίεςμετατρέποντας με σε κενό άβουλοείδωλο.Ένα είδωλο που απαιτεί μυστικότητατο μάτι δεν έχει διακριτή απόχρωσηκαι δίνει στο φάσμα αυτό που του λείπειμια ατέρμονη διάθλαση χρωμάτωνενώ ο χρόνος είναι λιγότερος από έναμέτρο της

Μια επιθυμία στην μνήμημορφών και ορίωνστο σιωπηλό κενό της νύχτας.Από λόγια που στραγγαλίστηκανκαι μας έκαναν να γίνουμεο γρίφος ενός αινίγματοςπεριτριγυρισμένοςαπό ψεύτικους εχθρούς.Μέσα σε παύσεις σιωπήςεκεί που τα φιλιά τσαλακώνονταιστο αποχαιρετιστήριο αντίο.Εκεί που οι ώρες και η ζωήεξαργυρώνονται στο κατώφλι από

Αφύλακτες διαβάσειςτης ψυχής μας υπερβάσεις.Σου άφησα λόγια εκεί που υπάρχειςΗ αδικία ήταν μια διέλευση,μια πομπήόπου κουβαλούσαμε γυμνούς σταυρούς και σκλάβους.Καταλάβαμε τον εγωισμόσυμβάλλαμε στην αποφυγή του πόνου.Πιστεύαμε ότι η ζωή ήταν μια σειρά σειριακών χαρακτήρωνόπου αφήσαμε το σενάριοαλλά τότε αναγκαστήκαμε να

Εποχές αρπαγής ιδεώνσκύλευσης συναισθημάτωνποδοπάτησης αξιώνέκκλησης ηθώνΟ νους έρχεται σ’ επαφήμε τις απτές διαστάσεις της καθημερινότηταςκαι ζητά διαφυγή σε μέρη γόνιμα,παρθένα, που κανείς δεν έχει αγγίξει.Εξομολόγηση σε μορφή μονολόγου η ζωή μαςσε ένα παρελθοντικό χρόνοκαι έναν παθητικό ενεστώταπου μας σέρνεισ’ ένα