ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Όταν εμφανιστεί η νύχτα. πάντα την συνοδεύει το φεγγάρι Φέρνει φαντασιώσεις, λυρικά όνειρα Και αλλοτριωμένες ψευδαισθήσεις πάνω από ενα ουρανό μποέμ … Μερικές φορές το φεγγάρι έρχεται γυμνό, με ενα τριαντάφυλλο στα μαλλιά του και καρμίνη στα χείλη … Έχει

Λήθαργος από κουραστική ομίχλη και ζοφερό σκότος πάνω από τον ουρανό σου Τα αστέρια εκεί πέθαναν τυφλά στα ονειρά σου. Και εν τω μεταξύ … Σιωπή. Σιωπή που αντί για ηρεμία ψυχής Με σπάει και με κάνει να αισθάνομαι περισσότερο

My body is stretched out in the sand Looking for the heat of the earth She wants to melt in a hug with her. Shadows fall Covering them always Like stroking the lover Soft and sweet Shadows are falling Cover

Η καρδιά μιας βαθιάς θάλασσας με πλημμυρίζει . Η σκέψη των πονεμένων μνημώνκαι της νοσταλγίας με γεμίζει . Τα μάτια μου υγραίνονται με ορίζοντες και φεγγάρια. Τα χείλη μου είναι γλυκιά με φιλιά που φέρνει ο άνεμος. Οι ματιές φαίνονται σαν χαμένα χελιδόνια. Οι αιχμές της ψυχής μου κάμπτονται όταν η

Εγώ προέρχομαι από τη βροχή, ρίχνοντας το άρωμά μου στην αγάπη. στο φως του ουράνιου τόξου. Φέρνω στα χέρια μου την πνοή που ο άνεμος ανάμεσα στις ιτιές, λικνίζει στον αέρα, το φάσμα των χρωμάτων εκει που υφαίνουν οι νεράιδες

Η ψυχή μας τρυπημένη απο στεναγμούς και το πάθος της αρτηριακής μελαγχολίας. Η κλινική δυστυχία διαλύει την στοχαστική ύλη μέσα απο τα μεγάλα ποτήρια των ψεμάτων. Είμαστε κενοί αλαλλάζοντες κώδωνες μέσα σε εναν κόσμο που κοιμάται… Μια παράξενη απώλεια μας

Λέξεις ανάμεσα σε κωδικοποιημένα φύλλα. Αναστεναγμοί, αναφλέξεις πνεύματος εκρήξεις στην απόψυξη της νύχτας. Γλυκά όνειρα ήδη απομακρυσμένα εκεί που η μονοτονία βρυχάται και η πείνα πονάει απο την περιπλάνηση ανάμεσα στην μελαγχολία και στα ταραγμένα αποθέματα της ψυχής. Φωνή χιλίων

Η νύχτα πέφτει σε απόμακρες γωνίες. Πάνω από τα μικρά άδεια αστέρια φωτίζοντας τους ανέμους της ψυχής. Πέρα από το πέπλο της βροχής ξαφνικά ασαφείς σκιές ψάχνουν την μυστικότητα της κραυγής. Με προσοχή, ψάχνουν για λέξεις που έχουν πέσει στην

Εσύ… Κρατάς τον καρδιακό παλμό στην ουσία σου και αφήνεις να ρέει μέσα από τα χείλη μου το άπειρο νέκταρ της ζωής, ανεξάντλητη πηγή ποταμών που ταξιδεύουν με ανυπομονησία στον κόσμο. Στην υποσχεμένη Εδέμ της μήτρας σου μητρικός δείκτης που

Είστε ο τυφώνας. Εγώ η απαλή και σταθερή αύρα. oi σταγόνες βροχής στον καταρράκτη. Είμαστε σαν τα κύματα που ο αφρός τους κοιμάται στην ακτή. Η κυριαρχία της θάλασσας που διασπά την οργή της πάνω στους βράχους. Τα φιλιά σας