ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Άτακτες συμβάσειςκαι μια διαστρεβλωμένη οργήριζοσπαστική που ξεπερνάτις απρόσωπες μου απειθαρχίεςμετατρέποντας με σε κενό άβουλοείδωλο.Ένα είδωλο που απαιτεί μυστικότητατο μάτι δεν έχει διακριτή απόχρωσηκαι δίνει στο φάσμα αυτό που του λείπειμια ατέρμονη διάθλαση χρωμάτωνενώ ο χρόνος είναι λιγότερος από έναμέτρο της

Μια επιθυμία στην μνήμημορφών και ορίωνστο σιωπηλό κενό της νύχτας.Από λόγια που στραγγαλίστηκανκαι μας έκαναν να γίνουμεο γρίφος ενός αινίγματοςπεριτριγυρισμένοςαπό ψεύτικους εχθρούς.Μέσα σε παύσεις σιωπήςεκεί που τα φιλιά τσαλακώνονταιστο αποχαιρετιστήριο αντίο.Εκεί που οι ώρες και η ζωήεξαργυρώνονται στο κατώφλι από

Αφύλακτες διαβάσειςτης ψυχής μας υπερβάσεις.Σου άφησα λόγια εκεί που υπάρχειςΗ αδικία ήταν μια διέλευση,μια πομπήόπου κουβαλούσαμε γυμνούς σταυρούς και σκλάβους.Καταλάβαμε τον εγωισμόσυμβάλλαμε στην αποφυγή του πόνου.Πιστεύαμε ότι η ζωή ήταν μια σειρά σειριακών χαρακτήρωνόπου αφήσαμε το σενάριοαλλά τότε αναγκαστήκαμε να

Εποχές αρπαγής ιδεώνσκύλευσης συναισθημάτωνποδοπάτησης αξιώνέκκλησης ηθώνΟ νους έρχεται σ’ επαφήμε τις απτές διαστάσεις της καθημερινότηταςκαι ζητά διαφυγή σε μέρη γόνιμα,παρθένα, που κανείς δεν έχει αγγίξει.Εξομολόγηση σε μορφή μονολόγου η ζωή μαςσε ένα παρελθοντικό χρόνοκαι έναν παθητικό ενεστώταπου μας σέρνεισ’ ένα

Ζωή εκ του μη όντως εις το είναιπαραγαγαγείν μες στην ανυπαρξία τουΣύμπαντος.Σε αυτή την αιώνια κληρονομιά του ίχνουςστους καθρέφτες των στιγμάτωνεκεί που μετασχηματίζεται η μνήμηκαι ο βουβός πόνος της απουσίαςστα ταραγμένα αποθέματα της ψυχής.Εκεί στα κανάλια της άπειρης σιωπήςστο μακρύ

Σύντομοι αναστεναγμοί αργές ανάσεςεπιταχύνουν τον καρδιακό παλμότο σάλιο μετατράπηκε σε ανεμοστρόβιλοη επιθυμία να χτυπήσειένα ψίθυρο στα χείλη σουαπόβει άκαρπη.Και υπήρχε εκεί η μαγείαμέσα από ψευδαισθήσειςφωνές με αποχρώσειςπάνω στα πυρετώδη χείλη.Και στα μάγουλαένα χαμόγελο και ένα δάκρυνα αργοσβήνεικαι το σώμα να

Μαγικές στιγμές των στεναγμώνπου διασχίζουν τους ωκεανούςκαι των άγριων συναισθημάτωντων διαρροών των λέξεωνσε διψασμένες σελίδεςτου τέλους του ναυαγίουτου γέλιου στην άνθισητραυματισμένες απουσίεςτου φωτός που καταστρέφουν το σκοτάδιτων δακρύων που πνίγουν τη μοναξιάμυστικών κάτω από επτά κλειδιάτων κόκκινων ονείρωντάραχος ανείπωτων παθών.Τώρα

Έρχεται καιρός που όλοι μας καίμεμέσα μας τις πεθυμιές που είχαμεΤις ανομολόγητες μας αμαρτίεςτους πειρασμούς μαςτα πάθη μαςΔεν μπορούμε να ζούμεμέσα σε ένα παραμύθι ψεμάτων.Εύχομαι να είχα κοντά μουένα Άγγελογια μια στιγμή αγάπηςΜα ο Άγγελός μου έσβησεκαι πνίγηκε στην τέφρα

Οι ψίθυροι μας σπινθήρεςκαίνε τόσο γρήγορα την αθωότητακαι μας βυθίζουν στην αισθησιακή μαγείαενός πρωινού που δεν έχει χαράξειμέσα στο λυγμό της σκοτεινής λήθηςπου σπάει στη σιωπή.Η νύχτα είναι ντυμένη με ορμητικές επιθυμίες,βρίσκοντας τις αναμνήσεις που δεν πεθαίνουν,όνειρα που ξαναγεννιούνται χωρίς

H σιωπή πριν από τον ήχοτης τελευταίας στιγμής του αγνώστουπριν από τη σποράπληρώνει λογαριασμούςφιλιά περικοπέςσκουπίζει διαρροές. Tο σιωπηλό μαχαίριχαράζει την πέτρα,σε κενούς χώρουςγια μια βίαιη στιγμήσήψης ιδεώναγγίζοντας με απάθειατις κενές ημέρες. Χωρίς πάθος.μια ζωή σκοπούείναι καταδικαστική χωρίς επιθυμίανα υπάρχει σε