ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Στην επίγευση των συναισθημάτωνδιστακτικές κινήσεις αχρησιμοποίητων χειρονομιών,εντυπωσιάζουν τον υπαρξιακό λαβύρινθο,παραμορφώνουν πάντα την ουσίαμε αμβλείς περιστροφές,χωρίς ποτέ να αφοσιωθούν στην εξημέρωση της ψυχής.Ασταθείς διαρρήξεις του έσω ιερούυποδέχονται τους έντονουςυπαινιγμούς της ανυπομονησίαςεκεί στη λήθη που ξεφλουδίζειμαγεμένους αναστεναγμούςκαι διαχωρισμένα διλήμματα.Ψιθυρίζουν αναφορές σε γεωμετρίεςγεμάτες

Στη σιωπή σε ψάχνω περιπλανώμενος.Ακολουθώ τα βήματά σου,αυτά που σε οδηγούνστο κρεβάτι της απελπισίας μουστην απληστία ενός άλλου στόματοςπου ψιθυρίζει λόγια απατηλά.Νιώθω την ψυχρότητα της απουσίας σουένα λεπτό νήμα πυρετού διατρέχει τις φλέβες μουκαθώς μια αιχμηρή άκρη τεμαχίζει την αναπνοή

Άλλη μια νύχτα πέρασεβουτώντας τα μάτια σουστην ψυχή μου.Την διέσχισεςέγλυψες τις υγρές ρωγμές τηςκαι πας ακόμα πιο βαθιά.Γλιστρώντας για ένα αδύνατο φιλί.Τα χέρια σου είναι σχεδόν ομίχλη.Σβήσε μαζί τους κάθε ίχνος που είναι ακόμαενεργό.Σε άλλες θάλασσεςψάχνω για νέα λιμάνιαεκεί που

Κράτα τη βροχή στα χέρια σου.Αλυσοδεμένος από τις ερινύες που σε τίπτουν.Σηκώνεις το ψωμί και το κόβεις σε σωματίδια μίσους.Πολλαπλασιάζεις την παραφωνία,υποθέτεις τη ρουτίνα του ξενώνα,τη φυλάκιση όσων δεν θέλουν να ακούσουν,γίνεσαι ένας ζητιάνος του φόβου.Μια σταγόνα ομίχλης που πέφτειμε

Μυστικά φώτααπό μια θάλασσα διψασμένης επιθυμίαςστην εξορία της δικής μου σκιάς,Στο παλιό αίνιγμα της ζωήςΦάσματα της σάρκας στην ήττα τους,καταφεύγουν στο ιερό της σάρκας,ότι στην ερήμωση του δεν τους προστατεύειχωρίς τη λαμπρότητα της νοημοσύνης.Και από το πουθενά ένα χαμόγελοπροσπαθεί να

Ο λόγος μένει μισοάνοιχτος την ημέραεπειδή ο κόσμος δεν είναι πλέον ο ίδιος,κάνει μια μακρινή σιωπήπίσω από το παράθυρο.Και όλοι μας ψάχνουμε για την άλλη ακτήπου δεν θα πατήσουμε ποτέ.Και μέσα στη σιωπή η φωνήστην άκρη του γκρεμού αναζητάτο δρόμο

Σπασμένα λόγιαπου ξεχάσαμε να αποθηκεύσουμεστον υποθάλαμο της μνήμης.Κρύβονται οι κίνδυνοιφόβος παντούτα μπερδεμένα πρόσωπαοι υγρές φράσειςοι υγρές λέξειςπνιγμένες αντανακλάσειςστο ένα χέρι κρατάμε την ελπίδαστο άλλο μια ρομφαίαενώ πάνω από τα κεφάλια μαςείναι ανοιχτή μια λαιμητόμος.Ζήτησα έναν ήχοακόμα και μέσα στο φωςπου

Υπάρχουν ασεβείς καιροίεκεί στα μονοπάτια της λήθηςσε αυτή τη ντροπαλή γωνία της νοσταλγίαςμακριά από την εκταφή των αναμνήσεων.Εκεί που οι σκιέςαποκρυπτογραφούν τη νύχταστις ρωγμές του χρόνουτου παθιασμένου θρήνου των αναστεναγμων.Εκεί κουρασμένες ψυχέςπεριηγούνται τα πλευρικά προάστια της κούρασηςστην αλυκή των αγρυπνιών.Εκεί

Σκοτεινή σονάταεκεί που ο χρόνος πιέζεικαι ο θάνατος συνωμοτικόςεκεί που μια ανίατη ειρωνείαμε άσαρκη ψευδαίσθησηφθείρει την ψυχήστιγμές δευτερολέπτωντην ζωή μας στιγματίζουν.Λευκοί τοίχοι με μαύρα στίγματαήχοι σε πλάγιο τόνοξέπνοες τριγυρνάνε οι σκιέςαποστρέφοντας είδωλα σε μαύρες κραυγέςεπιβεβαιώνοντας την ανυπαρξία μας στο άπειρο…

Εκεί σταστα γκρέμια της ψυχής μουεκεί που οι μνήμες αντιστέκονταιστο ακαταμάχητο πεπρωμένοτης ασφυξίας και της δίψας.Εκεί που η αβεβαιότητα ακυρώνειτην κατάδυση της ελπίδας.Εκεί στη νύχτα των σκιώντων συναισθηματικών ακολουθιών μουο κουρασμένος ίλιγγοςτης θέλησης κολυμπάει μόνος τουμεταξύ των ονείρωνκαι των αντικατοπτρισμώνμε